Formule W(egwezen)!

Ik zag een vrouw op televisie, ze werd geïnterviewd. De interviewer vroeg aan deze vrouw of ze persoonlijk last had van de hoge inflatie. Dame in kwestie zet haar tas neer, kijkt recht in de camera en geeft de mannen de schuld van deze crisis. Het zijn de mannen die elkaar de baantjes hebben toegeschoven, het zijn de mannen die elkaar de bonussen geven. Het is de schuld van de mannen. Als wij vrouwen de baas waren geweest van de banken dan was er nooit een crisis geweest. Klinkt goed hea? Ja, dat denken vrouwen echt… Ik denk inderdaad dat als iedere bankdirecteur een vrouw was geweest er nooit een crisis had ontstaan. Weliswaar omdat je in dat geval alleen maar schoenen ziet als de kluisdeuren opengaan, maar toch. Er komt een dag dat die hele vrouwenemancipatie een keer klaar is dames. Er komt een dag; dan sta je in de file naar je werk. Uiteindelijk kom je op je werkplek aan en begin je je dag met een vergadering. Zo’n vergadering waarbij iedereen haar mening geeft. Aan het einde een rondvraag en dan geef je gewoon nog een keer diezelfde mening. Je mening wordt nooit gevraagd en nu heb je hem in ieder geval lekker twee keer kunnen geven. Je begint al een beetje hoofdpijn te krijgen maar gelukkig heb je een half uur pauze in de bedrijfskantine. Dat betekent twee pislauwe kroketten en veel te zoute tomatensoep. Met oprispend maagzuur beweeg je je weer terug naar je bureau. Alwaar ze je hele beeldscherm hebben volgeplakt met van die gele post-it’s. Geen gewone, maar die met wonderlijm. Kantoorhumor! De rest van de middag ben je je scherm aan het krabben en je wordt de hele dag gebeld door mensen die iets van je willen. Mensen waar je normaal met een grote boog omheen gaat, maar je bent een professional! Je blijft aardig. “komt voor elkaar!”, “ik ga het regelen”, “nog voor het weekend in je mailbox”. Langzamerhand begin je migraine te krijgen. Je zit in je auto, weer lekker onderweg naar huis. Je komt voor je eigen deur in je eigen straat aan. Geen parkeerplek te vinden, iedereen was net even eerder thuis dan jij. Je auto staat vijf straten verderop, je loopt door de stromende regen naar huis, je doet de voordeur open en dan ruikt het naar appeltaart! Want je man heeft een appeltaartje gebakken. En hij heeft de kinderen van school gehaald, het hele huis aan kant gemaakt. Met een opgeruimde glimlach vraagt hij aan je hoe was het vandaag op je werk schat? En dat lieve dames, dat is het moment dat jullie allemaal in janken zullen uitbarsten en denken “verdomme dat mochten wij vroeger allemaal doen”. Wanhopig zal je je afvragen hoe wij dit in vredesnaam voor elkaar hebben gekregen! Het is de dag dat jullie de straat op zullen gaan. De Opzij wordt verboden, Cisca Dresselhuys wordt kaalgeschoren de Duitse grens overgezet en jullie zullen jullie recht om de kinderen op te voeden terugeisen omdat het jullie historisch gezien toebehoort. Die dag gaat komen!